Geschiedenis Sint Michiel
In het jaar 1701 ondernamen Nederlandse kolonisten de ambitieuze taak om verschillende forten op Curaçao te bouwen, een strategische maatregel om het eiland te beschermen. Een totaal van acht forten werd opgericht, waarvan één bijzonder gunstig gelegen was in Sint Michiel. De hoofddoelstelling van deze forten was om de Sint Michielsbaai te verdedigen, een cruciale toegangspoort tot het eiland. Echter, ondanks de inspanningen, werden de forten nooit volledig voltooid, omdat de bouwwerkzaamheden op verschillende momenten stil kwamen te liggen. Dit nalaten van volledige voltooiing had gevolgen: de forten konden niet adequaat bescherming bieden, waardoor Sint Michiel verschillende malen werd ingenomen, afwisselend door Franse piraten en Engelse troepen.
Na een reeks van wisselingen in de machtsverhoudingen, slaagden de Nederlanders er uiteindelijk in om de controle over het gebied te herwinnen. Deze keer werden er serieuze maatregelen getroffen om de verdediging te versterken en de strategische positie te beveiligen. Dit leidde tot een periode van relatieve stabiliteit, waarin Sint Michiel zich kon ontwikkelen tot een welvarend vissersdorp. Gedurende de turbulente tijden van de Eerste en Tweede Wereldoorlog kreeg het dorp echter opnieuw een militaire betekenis. Sint Michiel fungeerde als uitvalsbasis voor Amerikaanse troepen, waarbij ongeveer vierhonderd militairen in het gebied gestationeerd waren, vergezeld door een bunker.